صدای درد !
از پدری پرسیدم صدای درد چیست ؟
سئوالم بی پاسخ ماند .
از سکوتش صدای درد را فهمیدم . چرا سئوالم بی پاسخ ماند ؟ یعنی این پدر اینقدر دردمند بود ؟ از دست که ؟ برای چه ؟ از بدی فرزندش یا از دست روزگار ؟
از رهگذری دلیل سکوتش را پرسیدم .وقتی جوابم را داد پشیمانی به خاطر سئوالی که کرده بودم همه وجودم را گرفته بود ؛ چون او نه تنها صدای درد را شنیده بود ، بلکه درد را با ذره ذره ی وجودش احساس کرده بود . مرد رو به من کرد ، هیچ نگفت ... تنها قطعه شعری را برایم خواند :
رفتی و نماندی
ای کاش
در دل نیز چنین بودی ....
پویای عزیز ... همواره به یادت خواهیم ماند ...
انسانیت یا انسان نمایی ؟
مادرم به من آموخت که در جمع کران کر باشم و در جمع بیناها بینا ولی از نگاه پدر دریافتم هرجا که هستی خودت باش .
م.ش
کدومشون درست میگن؟ اگه به حرف کدوم عمل کنم موفق ترم ؟ به حرف مادرم یا پدرم ؟ یا نصفی از این نصفی از اون ؟ من همیشه به گفته پدرم عمل میکردم ولی بعد از مدتی فهمیدم که اگه بخوام در برابر همه خودم باشم تو دنیایی که هیچکس خودش نیست و همه یه نقاب انسانیت زدن به چهرشون آخر بازی بازنده ام .
فال شب یلدا
دوباره سلام اون موقع که داشتم طولانی ترین شب عالم رو مینوشتم کلی کار سرم ریخته بود بخاطره همین دو تا چیزو یادم رفت بنویسم یکی فالی که دیشب به نیت همه اونایی که دوسشون دارم گرفته بودم و دومی تشکر از دوسته خیلی خوبم که من با این تشکر نمیتونم محبتاشو جبران کنم ولی بیشتر از این در توانم نیست
.اول تفالی رو که به دیوان خواجه شیراز زدم رو مینویسم :
چو گل هر دم به بویت جامه در تن کنم چاک از گریبان تا به دامن
تنت را دید گل گوئی که در باغ چو مستان جامه را بدرید بر تن
من از دست غمت مشکل برم جان ولی دل را تو آسان بردی از من
به قول دشمنان برگشتی از دوست نگردد هیچکس با دوست دشمن
تنت درجامه چون در جام باده دلت در سینه چون در سیم آهن
ببار ای شمع اشک از چشم خونین که شد سوز دلت بر خلق روشن
مکن کز سینه ام آه جگر سوز بر آید همچو دود از راه روزن
دلم را مشکن و در پا مینداز که دارد در سر زلف تو مسکن
چو دل در زلف تو بستست حافظ
بدین سان کار او در پا میفکن
و در آخر از دوستِ خوبم بخاطر خیلی چیزها از جمله این وبلاگ تشکر میکنم